Final Fantasy 7 Rebirth
Review
Waar te beginnen met Final Fantasy 7 Rebirth? Bij het begin. Dat lijkt me een logische eerste stap.
In 2020 bracht Square Enix het langverwachte eerste deel van de moderne recreatie van Final Fantasy 7 uit. De originele game zag het licht in 1997 en deed de destijds amper uit de luiers zijnde game industrie op zijn grondvesten schudden met een urgent verhaal vol paralellen met de echte wereld, een indrukwekkende sfeer en herkenbare karakters. Al deze ingrediƫnten waren al eerder ruimschoots aan bod gekomen in games, maar nog nooit werden ze op deze schaal samengevoegd. Met de hulp van de rekenkracht van de hippe Playstation, en de ervaring van een team dat al zes delen in het universum van Final Fantasy in de achterzak had liet Square het westen zien dat Japanse games meer waren dan Mario en Sonic. Ondersteund door een sterke marketingcampagne veroverde de game de harten van miljoenen spelers. Spelers die, net als de karakters in de game, veelal zelf net de jong-volwassenheid begonnen te omarmen. Het was de juiste uiting op het juiste moment en had een impact waarvan de nagalm nog altijd te horen is.
Met Remake lieten de developers zien dat de themaās die de game destijds aansneed in 2020 eigenlijk alleen maar meer van toepassing zijn. Het toont de stad āMidgarā, waarin de lagere klasse (in sommige opzichten letterlijk) onderdrukt wordt door mega corporatie āShinraā die zonder oog voor de mens of milieu een zelf verkondigd alleenrecht bezit op de rijkdom. Deze rijkdom wordt aangevuurd door de oogst van een magisch element: āmakoā. Door deze eindeloze hebzucht wordt de aarde letterlijk van leven ontdaan. De schrijvers voegen slechts een scheutje magie toe aan het verhaal waar we met zān allen op onze eigen planeet mee te maken hebben.
Je volgt āAvalancheā, een groep activisten die het ogenschijnlijk onafwendbare einde der tijden koste wat het kost willen voorkomen. Als ex-Shinra super soldaat Cloud sluit je je aan bij Avalanche. Eerst vanwege de centen, maar al snel bouw je een band op, en worden je collegaās medestanders in een zoektocht naar veiligheid en vrijheid. Uiteindelijk sluit Remake af met een draai van het lot. Niet alles wat gebeurd is in het origineel hoeft perse op dezelfde manier te gebeuren. En als je team de stad Midgar verlaat, ligt niet alleen de wereld open, maar ook het lot van Cloud en zijn kompanen. En dat is waar Rebirth begint. Het claustrofobische en volledig vervuilde Midgar achterlatend de open wereld in. Vlaktes, rivieren en heuvels - van grasland tot woestijn en jungle. Gedurende de vele uren aan gameplay die Rebirth te bieden heeft zal het allemaal langstrekken. Het is aan jou hoe veel tijd je op zoek wil naar de enorme hoeveelheid activiteiten die is uitgestrooid over de wereld.
Rebirth is een game van overdaad. In de hoeveelheid side-quests, minigames, fully-voiced cutscenes, de eindeloze variatie in de soundtrack (ik heb het er in De Videogame Show vaak genoeg over gehad maar wat een soundtrackā¦top 10 wat mij betreft!), het combat systeem met oneindige verdieping en fine-tuning.
Rebirth is ook een gepolijste game. Waar van de lichtval tot de animaties en van de variatie in traversal de hand van een gefocust team te zien en voelen is. Een team dat de tijd en middelen heeft gekregen om deze overdaad aan systemen met overmacht over de finish te trekken.
Door deze overdaad voelt de game op momenten zwaar en opgeblazen tegelijkertijd. Als een topzware kolos, met zakken vol ideeĆ«n. Crafting, open world design met het klassieke ābeklim de torenā concept, waarbij na de beklimming iconen verschijnen op de enorme kaart. Iconen die leiden tot meer gevechten met unieke enemies, meer eenmalige minigames of throwbacks of verkapt intieme gesprekken met je vrienden. Dungeons met micro narratieven en op zichzelf staande omgevingspuzzels. Misbare items en wapens en armor en summons en die soundtrack die maar blijft geven en variĆ«ren, altijd op bekende themaās want: dit is (een deel van) de game uit 1997 - op steroĆÆden. Opnieuw uitgevonden, vrij geĆÆnterpreteerd door een mix van jonge ontwikkelaars en oude rotten, die al meerdere decennia full time met Final Fantasy bezig zijn. Interessant is dat uit interviews met het ontwikkelteam doorschemert dat de jonge garde door hun nostalgie voor de game uit hun jeugd, vaak conservatiever te werk wilden gaan dan hen die destijds bij de totstandkoming van het origineel betrokken waren. De āseniorsā hadden minder moeite om het roer om te gooien en radicale beslissingen te nemen dan de ājuniorsā.
De gigant uit het verleden gooit geen schaduw over Rebirth. Het stuwt de ervaring, en vuurt hem aan. Als een sneeuwbal die 27 jaar geleden van de heuvel is gaan rollen.
Uiteindelijk is het een wonder dat Rebirth niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt en dat het licht, speels, fris en gedurfd blijft voelen. Die lichtheid is te danken aan de schrijvers en voice actors die de karakters eerlijk, liefdevol, humoristisch en menselijk portretteren. Het is eenvoudig om de (vaak in het bijzonder door henzelf) onbegrepen misfits van Avalanche af te schrijven als clichƩ. Natuurlijk zijn er clichƩs: dit is en blijft een JRPG. Maar achter die maskers zitten uitgediepte karakters met meer verdriet en trauma dan hun gepolijste exterieur doet vermoeden. Het zijn deze karakters die de game menselijk, en met beide benen op de grond houden.
Final Fantasy 7 Rebirth is een prestatie van wereldformaat die laat zien dat het uitvoeren van een schier onmogelijke opgave toch mogelijk is. Zolang de taak in de handen is van een team met eindeloze wilskracht, en het hart op de goede plek.